O książce: 2020 / Znaczna część żołnierzy, którzy zginęli podczas Wielkiej Wojny Ojczyźnianej, wydawało się, że umarła podwójnie: nie byli pochowano i leżeli tam, gdzie zostali zabici. Do lat 80. państwo radzieckie nie uznawało istnienia tych zmarłych dusz, a ponownym pochówkiem poległych zajmowali się zwykli obywatele – mimo zakazu ich działalności. Dopiero ci, których dziś powszechnie nazywa się wyszukiwarkami, zrozumieli, że zapomniani żołnierze potrzebowali opieki i pamięci od żywych: w ten sposób mogli powrócić do naszego świata jako bohaterowie, a nie jako bezcielesne duchy. Umarli nie grzebią umarłych. Pracy tej musieli się podjąć bardzo specyficzni ludzie, a ich pamięć jest nie mniej ważna niż pamięć weteranów i innych świadków wojny. Niniejsza publikacja jest jedynym w swoim rodzaju zbiorem ustnych wspomnień osób, które całe swoje życie poświęciły poszukiwaniom i ponownym pochówkom żołnierzy radzieckich. Wszelkie powielanie w celach niekomercyjnych z podaniem źródła jest dozwolone.